Każdej niedzieli po mszy świętej w drewnianym kościółku wszyscy ojcowie, synowie i wnukowie ustawiają się w długim ogonku cierpliwie czekając na swoją kolej. Wyglądają jak pielgrzymi w oczekiwaniu na cud. Kilka sprośnych słówek, klaps, skórzana obroża i zwiotczałe części ciała wracają do świata żywych.
Całe życie siedzi w domu na białym odrapanym taborecie i bezmyślnie gapi przez okno, a mnie goni do roboty. Kiedyś do jej ulubionych zajęć należało liczenie żałobników idących za trumną, niestety od czasu gdy proboszcz wybudował nową drogę kondukty omijają nasz dom szerokim łukiem.
Gdyby Bóg miał syna, a nie córkę, czy też skazałby go na cierpienie i śmierć?
Zza drzwi gabinetu dobiegło wołanie wzywające kolejnego pacjenta. Oczekujący podskoczyli i spojrzeli na siebie. Trzy osoby zajmujące jedyną ławeczkę zgodnie wstały i przekroczyły próg pokoju lekarskiego. Szary mężczyzna został sam w niewielkiej poczekalni.
Czasami mocno się zastanawiam, dlaczego jeszcze z tym nie skończyłem? Przecież od gadania nic mi nie urośnie, zwłaszcza w okolicy krocza. O takim cudzie jeszcze nikt nigdy nie słyszał.
Od lat obiecywał też sobie, że kupi kilka książek kucharskich do domowej biblioteki, ale zawsze, gdy wchodził do księgarni z takim zamiarem, jego plany spełzały na niczym. Wracał z kolejną pozycją z obszaru psychologii sądowej, profilowania kryminalnego lub swoim ulubionym czasopismem, które pokochał jeszcze w dzieciństwie.
Już miałam się odwrócić i pójść w stronę światła, które zbliżało się do mnie, gdy nagle poczułam uścisk ręki na nadgarstku.
Klacz gwałtownie rzuciła się do ucieczki przed czymś, co w jej mniemaniu właśnie próbowało ją zjeść, oczywiście nasza bliska relacja i to, że codziennie przynosiłam jej marchew lub jabłko, nie miało teraz najmniejszego znaczenia.
Nie wiem dlaczego tak istotny w tej całej wymianie zdań był fakt posiadania nasion grochu w tyłku. To była ostatnia myśl, jaka przemknęła mi przez głowę zanim zupełnie odpłynęłam.